Plastic bak met bladerige bestanddelen. Een soort emmer voer, waar ik mismoedig met mijn vork in prik. Hiervoor heb ik één voor één de in plastic verpakte ingrediënten op het bedje van sla gedrapeerd. Stroperig droop de vettige saus uit zijn zakje, met de goede bedoelingen nog wat schwung aan de sla te geven. De protagonist van het gerecht, in dit geval falafel, was slechts in klein aantal aanwezig. Plompverloren lagen de vier bruine balletjes op de onderliggende vegetatie. En als dan eenmaal alle inhoud van de pakjes en zakjes bij elkaar is gevoegd en roerloos naast en over elkaar heen liggen, begint het grote husselen. Er zullen ook mensen zijn die dit achterwege laten en terstond de bak met vork (of nog beter: spork) te lijf gaan. Die staat van achteloosheid heb ik nog bereikt. De initiële aanschaf van de bak heeft al voldoende schade gedaan aan mijn eigenwaarde.
Het was een onbeduidende avond dat mijn gedachten niet verder vorderden dan “boodschappen doen”. In de naïeve hoop in de supermarkt overvallen te worden door een eureka-moment, ging ik de deur uit, twee keer de hoek om, tot ik in de Albert Heijn stond. De bakken met Bonus verkochten niets dat enige kooklust in mij opwekte. Toen ik vervolgens voor de groenten stond, leek ergens in de verte een krekelgeluid te weerklinken en ook de vleesvervangers lonkten niet. Doelloos liep ik drie keer hetzelfde rondje, tot ik gedachteloos voor de kant-en-klaar vitrine tot stilstand kwam. De bakken sla stonden roerloos en weinig belovend in hun schap. Eén ervan had een kortingssticker met daarop “weggooien is zonde”. Daar was ik het dan wel weer mee eens. Ik keek nog eens schichtig om me heen, opende de koeling en griste de emmer van z’n plank. De avond was bezegeld. Ik weerstond nog net de verleiding dan ook maar een alcoholische consumptie erbij in mijn mandje te gooien, maar ik wilde de diepten van het dal niet verder verkennen. Niet veel later was ik thuis. Happend uit de bak denk ik aan alle gerechten die ik ook had kunnen maken. Morgen is weer een dag.
