Vliegdrama

Volgens mij hebben mijn ogen een bepaalde aantrekkingskracht op vliegjes ontwikkeld. Bijna dagelijks word ik al fietsend frontaal geraakt door zo'n vliegend gevaarte. Een inslag als een kogel. Levensgevaarlijk: er zal maar net een auto onoplettend voorbijrijden terwijl ik met hysterisch tranende ogen heen en weer zwenk.

"Hoe heeft dit ongeluk kunnen gebeuren?"
"De dokters hebben niks opmerkelijks kunnen vinden, behalve dat er een vliegje in haar linkeroog zat."

Ik zie het zo gebeuren. Misschien moet ik maar een speciale vliegjesafstotende-fietsbril ontwerpen. Een gat in de markt?
Wat mijn ogen tot zulke vliegjesmagneten maken, blijft een mysterie. Is het de kleur? Groen met hier en daar wat bruin; natuurtinten, misschien worden ze daar door aangetrokken. Of ben ik juist de boosdoener, die als een vrachtwagen de arme schaapjes zo uit de lucht schept? Als ik de volgende ochtend in de spiegel kijk en zo'n beest in mijn ooghoek aantref, verdwijnt hij in ieder geval regelrecht de afvoer in. Denk daar maar eens aan, de volgende keer als je iemand probeert te verleiden met de zin "ik verdrink in jouw ogen...". Een onbewuste doodsbode.

Dat krijg je ervan als je opeens geen huiswerk meer hoeft te doen en tijd teveel hebt...

Umbrae

Ik ben niet zo van de selfies. Het kost me meestal een stuk of 20 foto's voor er een "goede" bij zit en ik heb al veel te vaak gehad dat ik per ongeluk mijn voorcamera aanzette en vervolgens werd geconfronteerd met het gezicht van iemand die een week niet geslapen leek te hebben (+ onderkin). Daar gaat je zelfvertrouwen. Maar toen ik op een avond uit het raam van mijn kamer zat te kijken en even op mijn telefoon keek, zag ik een keer iets anders dan een onderkin. Door een combinatie van de felle avondzon met de lammelen voor het raam, vormde zich op m'n gezicht een patroon van licht en donker. Dit keer bewust, zette ik de voorcamera aan. En in het licht van de ondergaande zon, schoot ik dit kleine serietje. Zie het maar niet als "selfies". Zelfportretten, dat klinkt beter.

Foto's gemaakt met een iPhone 4.

35mm Hondjes

Na bijna twee jaar met dezelfde lens op mijn camera rond te hebben gelopen, besloot ik dat het maar eens tijd werd voor een nieuwe. Niet om mijn 18-105mm lens te vervangen, maar om even eens iets nieuws te proberen. Iets met meer scherptediepte, lichtsterker en wat kleiner en minder zwaar dan mijn zoomlens. Zo kwam ik uit bij de 35mm lens. Wat me ertoe zette om niet voor de plastic fantastic 50mm te gaan, was dat ik geen zin had om vijf stappen achteruit te moeten lopen voordat ik alles in beeld heb. De 35mm komt wat dat betreft het dichtst bij de hoek die je met je ogen ziet en is daarom ook perfect om mee te filmen.

Maar goed, even over de context van de foto's. Hier in de buurt heb ik een oppashondje, genaamd Dot. Toen ik zondagmiddag even aan al mijn leerwerk wilde ontsnappen, sms'te ik het baasje van Dot of ik haar even mocht komen uitlaten (Dot dus, niet het baasje). Dat hoefde niet meer, maar als ik vijf IJslandse honden bij elkaar wilde zien, dan mocht ik langskomen. Vijf honden. Víjf. Een half uurtje later belde ik aan. Het was een paar tellen stil, tot er plotseling achter de deur een kabaal losbrak alsof er een hele wolfsroedel op de deur af kwam stormen. Ik werd aangestaard door tien glanzende oogjes en op slag smolt ik tot er enkel een hoopje Robin over was.

Het was een mooi moment om mijn nieuwe lens eens goed uit te proberen. Ik heb uiteindelijk niet heel veel foto's gemaakt (want ja, ik moest ál die honden ook aaien natuurlijk), maar toch hierbij de resultaten.
#cutenessoverload