Eén week en één dag geleden stond de wereld op zijn kop. David Bowie, a star man, was plotseling overleden. Overal op het nieuws, op internet, op televisie geschokte fans, ontdaan vertellend over hoeveel Bowie in hun leven had betekenend. Ik stond er zelf versteld van hoeveel zijn overlijden me afgelopen week bezig heeft gehouden. Want als ik eerlijk ben, kon ik mezelf in de verste verte geen Bowie-fan noemen. Ik kende een paar van zijn nummers, wist dat hij veel meer was dan een mainstream popsterretje, maar veel verder dan dat reikte mijn kennis niet. Dat wil overigens niet zeggen dat ik zijn muziek slecht vond, of andere negatieve gedachtes over hem had. Nee, het zat gewoon niet in mijn systeem om me erg in zijn muziek te gaan verdiepen.
Dat was tot die vrijdag.
