Geweien hebben iets mythisch.
Als ik in het wild een hert zie lopen, stokt mijn adem even in m'n keel en probeer ik zo min mogelijk te bewegen. Het is altijd maar in een flits. Plotseling zie je een bruin vachtje tussen de bomen door verschijnen en een paar tellen later is het weer verdwenen, geruisloos, op het knappen van een twijgje na. Niet voor niets dat ik Bambi een van de mooiste Disneyfilms vind. Overigens heb ik nog nooit in het wild een mannetjeshert met zo'n énorm gewei gezien. Dat staat op de bucketlist.
Dus begon ik in een vlaag van inspiratie geweien te tekenen. En nog een. En nog een. Het werkt lichtelijk verslavend, zulke symmetrische vormen en sierlijke lijnen tekenen. Met dank aan Google, liet ik me inspireren door gezellig ouderwetse tekeningen van verschillende soorten geweien, die zo uit een stoffig biologieboek hadden kunnen komen. Cervus eldi, cervus axis; zelfs de Latijnse namen klinken mooi.
Maar stel je nou eens voor dat je zelf horens uit je hoofd hebt groeien... Nee wacht, doe eigenlijk maar niet, dat is een beetje naar. Maar ik vind het toch echt een van de wonderen der natuur, dat er uit het hoofd van elk hert een perfect symmetrisch gewei kan voortkomen. Zonder daar zelf iets voor te hoeven doen. Natural beauty at its finest.
