Gif it away

Ik heb iets met herfst. Hoe cliché het ook mag klinken, elk jaar weer vergaap ik me aan al die felle kleuren, geniet ik intens van de geur van rottende bladeren en laat ik geen kans ontglippen om een trui aan te mogen doen. Maar het gaat verder dan alleen maar kijken en genieten. Bijna elk jaar komt er wel een punt dat al die gekleurde blaadjes op m'n verbeeldingskracht gaan werken. Zo ook dit jaar.

Ik was meerdere malen naar het KLIK! festival in Eye geweest en zat nog volledig in de animatie-vibes. Diezelfde week nog belandde er een reproductiestatief in huis (zo'n ding waar je je camera dus naar beneden kunt richten) en kon ik aan de slag. De Japanse kers in de tuin stond op dat moment in vuur en vlam en bij elke windvlaag regende het bladeren. Je raadt het al: een deel van die blaadjes kwam niet toe aan z'n rust en belandde onder het oog van mijn camera. Zo besteedde ik een groot deel van zaterdag aan foto's maken van blaadjes. Veel foto's. En na wat geklooi met Photoshop, kwamen er deze twee gifjes uit...

Twee jaar geleden had ik duidelijk ook al een herfstbladerenobsessie. Tijdens een animatieworkshop ("Film en Inkt") maakte ik onderstaand filmpje. Volgende herfst zal ik écht proberen iets anders te doen...

Art inspiration // Antlers

Geweien hebben iets mythisch.
Als ik in het wild een hert zie lopen, stokt mijn adem even in m'n keel en probeer ik zo min mogelijk te bewegen. Het is altijd maar in een flits. Plotseling zie je een bruin vachtje tussen de bomen door verschijnen en een paar tellen later is het weer verdwenen, geruisloos, op het knappen van een twijgje na. Niet voor niets dat ik Bambi een van de mooiste Disneyfilms vind. Overigens heb ik nog nooit in het wild een mannetjeshert met zo'n énorm gewei gezien. Dat staat op de bucketlist.

Dus begon ik in een vlaag van inspiratie geweien te tekenen. En nog een. En nog een. Het werkt lichtelijk verslavend, zulke symmetrische vormen en sierlijke lijnen tekenen. Met dank aan Google, liet ik me inspireren door gezellig ouderwetse tekeningen van verschillende soorten geweien, die zo uit een stoffig biologieboek hadden kunnen komen. Cervus eldi, cervus axis; zelfs de Latijnse namen klinken mooi.

Maar stel je nou eens voor dat je zelf horens uit je hoofd hebt groeien... Nee wacht, doe eigenlijk maar niet, dat is een beetje naar. Maar ik vind het toch echt een van de wonderen der natuur, dat er uit het hoofd van elk hert een perfect symmetrisch gewei kan voortkomen. Zonder daar zelf iets voor te hoeven doen. Natural beauty at its finest.

THE ARCS - Yours, Dreamily

Ik hou van september. Het is die onbepaalde maand waarin je het najaar al in de lucht voelt hangen, maar nog steeds mag zeggen dat het zomer is. Die maand dat je toch stiekem je dikke truien uit de kast tevoorschijn haalt en het volgende moment toch weer in je zomerjurk (weliswaar met panty) de deur uit stapt. Maar vooral die maand waarin ik bij Concerto de deur zal platlopen, door de plotseling vloed van nieuwe albums die nu één voor één uitkomen. Om te beginnen: The Arcs, met het album Yours, Dreamily. Nog nooit van gehoord? Geen paniek: ze bestaan pas sinds dit voorjaar. Maar onervaren zijn ze zeker niet...

Vliegdrama

Volgens mij hebben mijn ogen een bepaalde aantrekkingskracht op vliegjes ontwikkeld. Bijna dagelijks word ik al fietsend frontaal geraakt door zo'n vliegend gevaarte. Een inslag als een kogel. Levensgevaarlijk: er zal maar net een auto onoplettend voorbijrijden terwijl ik met hysterisch tranende ogen heen en weer zwenk.

"Hoe heeft dit ongeluk kunnen gebeuren?"
"De dokters hebben niks opmerkelijks kunnen vinden, behalve dat er een vliegje in haar linkeroog zat."

Ik zie het zo gebeuren. Misschien moet ik maar een speciale vliegjesafstotende-fietsbril ontwerpen. Een gat in de markt?
Wat mijn ogen tot zulke vliegjesmagneten maken, blijft een mysterie. Is het de kleur? Groen met hier en daar wat bruin; natuurtinten, misschien worden ze daar door aangetrokken. Of ben ik juist de boosdoener, die als een vrachtwagen de arme schaapjes zo uit de lucht schept? Als ik de volgende ochtend in de spiegel kijk en zo'n beest in mijn ooghoek aantref, verdwijnt hij in ieder geval regelrecht de afvoer in. Denk daar maar eens aan, de volgende keer als je iemand probeert te verleiden met de zin "ik verdrink in jouw ogen...". Een onbewuste doodsbode.

Dat krijg je ervan als je opeens geen huiswerk meer hoeft te doen en tijd teveel hebt...

Umbrae

Ik ben niet zo van de selfies. Het kost me meestal een stuk of 20 foto's voor er een "goede" bij zit en ik heb al veel te vaak gehad dat ik per ongeluk mijn voorcamera aanzette en vervolgens werd geconfronteerd met het gezicht van iemand die een week niet geslapen leek te hebben (+ onderkin). Daar gaat je zelfvertrouwen. Maar toen ik op een avond uit het raam van mijn kamer zat te kijken en even op mijn telefoon keek, zag ik een keer iets anders dan een onderkin. Door een combinatie van de felle avondzon met de lammelen voor het raam, vormde zich op m'n gezicht een patroon van licht en donker. Dit keer bewust, zette ik de voorcamera aan. En in het licht van de ondergaande zon, schoot ik dit kleine serietje. Zie het maar niet als "selfies". Zelfportretten, dat klinkt beter.

Foto's gemaakt met een iPhone 4.

35mm Hondjes

Na bijna twee jaar met dezelfde lens op mijn camera rond te hebben gelopen, besloot ik dat het maar eens tijd werd voor een nieuwe. Niet om mijn 18-105mm lens te vervangen, maar om even eens iets nieuws te proberen. Iets met meer scherptediepte, lichtsterker en wat kleiner en minder zwaar dan mijn zoomlens. Zo kwam ik uit bij de 35mm lens. Wat me ertoe zette om niet voor de plastic fantastic 50mm te gaan, was dat ik geen zin had om vijf stappen achteruit te moeten lopen voordat ik alles in beeld heb. De 35mm komt wat dat betreft het dichtst bij de hoek die je met je ogen ziet en is daarom ook perfect om mee te filmen.

Maar goed, even over de context van de foto's. Hier in de buurt heb ik een oppashondje, genaamd Dot. Toen ik zondagmiddag even aan al mijn leerwerk wilde ontsnappen, sms'te ik het baasje van Dot of ik haar even mocht komen uitlaten (Dot dus, niet het baasje). Dat hoefde niet meer, maar als ik vijf IJslandse honden bij elkaar wilde zien, dan mocht ik langskomen. Vijf honden. Víjf. Een half uurtje later belde ik aan. Het was een paar tellen stil, tot er plotseling achter de deur een kabaal losbrak alsof er een hele wolfsroedel op de deur af kwam stormen. Ik werd aangestaard door tien glanzende oogjes en op slag smolt ik tot er enkel een hoopje Robin over was.

Het was een mooi moment om mijn nieuwe lens eens goed uit te proberen. Ik heb uiteindelijk niet heel veel foto's gemaakt (want ja, ik moest ál die honden ook aaien natuurlijk), maar toch hierbij de resultaten.
#cutenessoverload

Sometimes I sit and think, and sometimes I just sit.

Als er een winkel is waarin ik urenlang kan rondsnuffelen, dan is het Concerto wel. Voor wie Concerto niet kent (ga je schamen): je kunt het je voorstellen als de Waterstones voor muziek. Een vijf panden grote CD / LP-walhalla met sinds kort ook nog eens een gezellig cafeetje erbij. Hallelujah. Aangezien ik steevast weiger muziek online te bestellen, grijp ik elke kans aan om op de fiets te springen naar de Utrechtsestraat. Maar zodra ik de winkel binnenstap, verlies ik algauw mijn oorspronkelijke doel uit ogen. Zo. Veel. Muziek. Dwalend tussen de bakken vol CD's en LP's en met een steeds groter wordende stapel albums in mijn handen is de wanhoop al snel nabij. "Welke moet ik kopen?!?!?"

De laatste keer dat ik er was viel mijn oog plotseling op een vrolijk hoesje tussen de nieuwe releases. Een simpel tekeningetje, in vergelijking tot de omliggende albums waar een heel team aan ontwerpers op heeft zitten broeden. Ik nam de CD in handen en grinnikte om de titel. Sometimes I sit and think, and sometimes I just sit; zoiets alledaags dat het haast niet leek thuis te horen in het tijdperk van dramatische lovesongs. Ik had nog nooit van Courtney Barnett gehoord, maar moest mezelf bedwingen om het album niet meteen te kopen omdat het er zo leuk uit zag. "Eerst maar eens opzoeken op Spotify, dan zien we wel verder..."

"Hallo sprookjesboom!"

Vandaag was ik een boom. Niet zomaar een boom, nee, een bomenknuffelboom.

Een paar uurtjes lang drentelde ik als boom rond op het Hemeltjelief! festival in Amsterdam-Noord. Waarom dan een boom? Nou kijk, we stonden dus met Greenpeace de Noordzee-campagne uit te dragen en - eh - tja - onderwaterboom? Afijn, we pasten wel mooi in het jungle-thema van het festival. Maar zoals u op de foto ziet, was ik niet echt bestemd als kandidaat voor de Miss Tree-verkiezingen. Beoordeel een boom nooit op zijn schors.

"Kan ik ook een boom worden?" vraagt u zich nu misschien af. Wel, dat is simpel. Ga op zoek naar een geschikt stukje grond. Dit kan in een bos zijn, maar wieweet is uw achtertuin wel uitermate geschikt. Een balkon is geen aanrader, tenzij u zich wilt beperken tot een bonsai boompje. Vervolgens plant u uw voeten in de aarde en schept daar nog wat potgrond overheen. Regelmatig wateren. Wacht een aantal jaren en voilà, u bent uw eigen opgekweekte boom.

Er zijn echter een paar serieuze overwegingen die u moet maken voor u besluit ergens te wortelen. Bent u bang voor kleine kinderen die gillend om u springen en geloven dat u een pratende sprookjesboom bent, waar u zich ook maar bevindt aangestaard te worden of mensen te knuffelen waar u normaalgesproken met een grote bocht omheen zou lopen? Dan raadt ik u aan een ander levensdoel te vinden. Maar als u niet terugdeinst voor het bovengenoemde, waar wacht u dan nog op? Wortel yourself.

Deze boom is een beetje een uitslover.