35mm Hondjes

Na bijna twee jaar met dezelfde lens op mijn camera rond te hebben gelopen, besloot ik dat het maar eens tijd werd voor een nieuwe. Niet om mijn 18-105mm lens te vervangen, maar om even eens iets nieuws te proberen. Iets met meer scherptediepte, lichtsterker en wat kleiner en minder zwaar dan mijn zoomlens. Zo kwam ik uit bij de 35mm lens. Wat me ertoe zette om niet voor de plastic fantastic 50mm te gaan, was dat ik geen zin had om vijf stappen achteruit te moeten lopen voordat ik alles in beeld heb. De 35mm komt wat dat betreft het dichtst bij de hoek die je met je ogen ziet en is daarom ook perfect om mee te filmen.

Maar goed, even over de context van de foto's. Hier in de buurt heb ik een oppashondje, genaamd Dot. Toen ik zondagmiddag even aan al mijn leerwerk wilde ontsnappen, sms'te ik het baasje van Dot of ik haar even mocht komen uitlaten (Dot dus, niet het baasje). Dat hoefde niet meer, maar als ik vijf IJslandse honden bij elkaar wilde zien, dan mocht ik langskomen. Vijf honden. Víjf. Een half uurtje later belde ik aan. Het was een paar tellen stil, tot er plotseling achter de deur een kabaal losbrak alsof er een hele wolfsroedel op de deur af kwam stormen. Ik werd aangestaard door tien glanzende oogjes en op slag smolt ik tot er enkel een hoopje Robin over was.

Het was een mooi moment om mijn nieuwe lens eens goed uit te proberen. Ik heb uiteindelijk niet heel veel foto's gemaakt (want ja, ik moest ál die honden ook aaien natuurlijk), maar toch hierbij de resultaten.
#cutenessoverload