Een donderdagavond in Utrecht. Na een boottochtje door de Oudegracht en de Singel, gevolgd door een paar drankjes, kwam ik nog vrij vroeg in de avond thuis. De Dom had nog geen tien geslagen. Vanwege een tentamen de dag erna had ik besloten om even een verstandige student te zijn en geen nachtelijke avonturen meer te ondernemen.
Desalniettemin voelde ik nog een zweem van rusteloosheid toen ik terug in mijn zolderkamertje was. Ik had het grootste deel van de dag stilgezeten – ofwel aan m'n bureautje, ofwel in de collegebanken, en vervolgens in een bootje (het was helaas geen waterfiets). Mijn lichaam snakte nog naar een beetje beweging.
Daar besloot ik aan toe te geven en trok mijn schoenen weer aan. De deur uit sloeg ik het eerste de beste zijstraatje in dat enigszins in de gewenste richting afboog. Mijn blik werd geleid door de in de donkere straat helder oplichtende raamkozijnen, waardoorheen hier en daar een glimp huiselijkheid viel te bespeuren. Een wandkast tot aan het plafond volgestouwd met boeken. Keukengerei hangend aan een rekje voor het raam, bij wijze van tentoonstelling. Twee oudere mensen, man en vrouw, aan een houten tafeltje, verlicht door het schijnsel van een kaars.
Een paar straten verderop gonsde het van de studenten, hier kwam de dag gemoedelijk op z'n eind. Met beide werelden voelde ik me op dat moment verwant – hoewel die eerste een gevoel van rust en niks-meer-hoeven overbracht, waarvan ik als student de waarde in een jaar beduidend meer ben gaan inzien.
Het vooruitzicht om niet veel later in mijn eigen kleine kamertje terug te komen en nog een kopje thee te drinken, voldeed dan ook aan mijn laatste criterium van die dag. Meer dan dat moet je soms niet willen.
Geel gloeiend schijnsel
op zacht verlichte straten
sluimerende stad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten