Missen

Hoe werkt missen ten tijde van continue communicatie? Is het iets raars, aangezien ik je theoretisch gezien elk moment van de dag zou kunnen bereiken? Het voelt onwennig, ongemakkelijk misschien ook wel. Onbewust tasten we deze nieuwe situatie nog af: hoe vaak en hoe uitgebreid spreken we elkaar? En welk medium doet daar het beste dienst voor? 

Je wilt alles weten, alles vertellen, maar tegelijkertijd ook ruimte geven — de enorme geografische afstand erkennen. En soms is dat even moeilijk. We zijn verwend met die grenzeloze communicatiemogelijkheden van tegenwoordig. Je reactiesnelheid op berichten is listig verworden tot karaktereigenschap — dát je reageert staat al vast.

Ook ik me daar nu en dan schuldig aan. Tijdens een (vaak kortstondige) radiostilte slaat na enige tijd onwillekeurig een licht gevoel van twijfel toe. Wat gaat er in je om? Zijn het slechts al die nieuwe indrukken die je volledig in beslag nemen? Moet ik wachten op een volgend bericht of zal ik dan toch maar sturen? Ik weet wel dat het merendeel van die twijfels volledig ongegrond zijn. Hadden we ook maar gewoon minder mogelijkheden. Eens in de paar dagen een telefoontje (bij voorkeur een met draad eraan), nu en dan een brief of kaart en dan ook niet meer dan dat. Wie zich daar tegenwoordig nog toe beperkt, lijkt al gauw een dwangmatige hang naar het verleden te hebben.

En toch is het ook romantisch. Een handgeschreven kaartje, fysiek naar de brievenbus gebracht en een aanzienlijke tijd later bezorgd, is in mijn ogen een blijk van genegenheid waar een enkel berichtje na lange na niet aan kan tippen.

Dat gezegd hebbende, herinner ik me plotseling de kaart die ik speciaal voor jou had gekocht. Ik neem me voor die morgen te gaan schrijven en op de post te doen. Maar vanavond stuur ik je eerst nog even een berichtje.